Nie jest żadną tajemnicą fakt, że nikt z nas nie związuje się z jednym zakładem pracy na całe życie. Szczególnie ma to znaczenie, kiedy mówimy o rozpoczynaniu naszej kariery zawodowej. Zazwyczaj, okres ten rozpoczynamy w wieku 25 lat. Czasem może mieć on początek wcześniej.
Prawdą jest jednak to, że jeśli chodzi o pracę, musimy umieć napisać zarówno CV, list motywacyjny – które pozwolą nam znaleźć wymarzoną pracę, jak również – wypowiedzenie, które pozwoli nam z tej pracy odejść. Wypowiedzenie z pracy jak napisać nie jest oczywiste. Warto jest jednak wiedzieć, jakie są podstawowe zasady związane z tym, jak napisać poprawne wypowiedzenie z pracy. W poniższym artykule, znajdziecie państwo wskazówki dotyczące tego tematu.

Przede wszystkim – poznaj zasady

Zanim przystąpimy do pisania wypowiedzenia z pracy, musimy zorientować się, jaki obowiązuje nas okres wypowiedzenia. Wbrew pozorom, jest to kwestia kluczowa, jeśli chodzi o napisanie wypowiedzenia. W momencie, kiedy chcemy wypowiedzieć umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, jest to czynnik niezwykle ważny.

Jak wygląda proces pisania wypowiedzenia z pracy

Kiedy już poznamy zasady związane z okresem wypowiedzenia, możemy przystąpić do pisania naszego wypowiedzenia z pracy. Pierwszą i najbardziej zasadniczą kwestią jest to, ze pod żadnym pozorem nie powinniśmy pisać wypowiedzenia ręcznie. Musimy mieć na uwadze, że jest to oficjalne pismo, które składamy na biurko naszego pracodawcy. Najlepiej zatem napisać je na komputerze. Przyjmuje się, że najbardziej odpowiednią czcionką, którą zaleca się, jeśli chodzi o odpowiednie napisanie wypowiedzenia z pracy, jest Times New Roman, rozmiar 12. Nie oznacza to jednak, że całe wypowiedzenie musi być napisane taką właśnie czcionką.

Są pewne elementy, które muszą znaleźć się na wypowiedzeniu z pracy, które powinniśmy nie tylko napisać większym rozmiarem powyższej czcionki, ale też pogrubić je. To z całą pewnością sam zwrot „wypowiedzenie z pracy”, który umieszczamy na środku, mniej więcej w 1/3 wysokości kartki A4, licząc od góry. Co zatem znajduje się wyżej? W prawym górnym rogu, czcionką o rozmiarze 12, bez pogrubienia, powinniśmy zawrzeć nazwę oraz adres naszego zakładu pracy. Z kolei w lewym górnym rogu, znaleźć się powinny nasze dane osobowe – imię i nazwisko, adres, jak również stanowisko, jakie pełnimy w danej firmie. Poniżej słowa „wypowiedzenie”, winna się znaleźć treść właściwa naszego pisma.

Co powinno znajdować się w treści właściwej wypowiedzenia?

Jeśli chodzi o to, co powinniśmy zawrzeć, jeśli chodzi o właściwą treść wypowiedzenia, z całą pewnością są to wszelkie zwroty grzecznościowe. Cały czas musimy mieć na uwadze to, że jest to pismo oficjalne. Warto jest zatem użyć takich zwrotów jak:
– Zwracam się z prośbą
– Wnoszę o rozwiązanie umowy
– Proszę o uwzględnienie.

To jednak tylko niektóre zwroty grzecznościowe, które powinny zostać zawarte w naszym wypowiedzeniu. To, co także powinno się w nim znaleźć, to przyczyny, dla których decydujemy się na rozwiązanie umowy. W tym przypadku, nie należy ich wymyślać, tylko napisać prawdę. Pracodawca musi wiedzieć, co dokładnie jest powodem, dla którego nie chcemy już współpracować z jego firmą.

Zachowanie okresu wypowiedzenia, bądź jego pominięcie

Kolejnym ważnym czynnikiem, jeśli chodzi o napisanie wypowiedzenia z pracy, jest zwrócenie uwagi na okres wypowiedzenia. W tym przypadku, mamy dwie możliwości. Możemy napisać wypowiedzenie z pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia, jak również takie, które przewiduje jego zachowanie. W pierwszym przypadku, musimy jednak liczyć się z tym, że pracodawca może nie wyrazić zgody na rozwiązanie umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia. Wszystko zależne jest od tego, jaka jest nasza pozycja w firmie i czy np. jesteśmy jedyną osobą na konkretnym stanowisku. To, co też jest kluczowe, jeśli chodzi o treść wypowiedzenia, to sformułowanie które brzmi : rozwiązanie umowy za porozumieniem stron.

Co to znaczy – rozwiązanie umowy za porozumieniem stron?

Zwrot, o którym mowa, odnosi się przede wszystkim do tego, że wnosimy o to, aby rozwiązanie umowy zostało zaakceptowane przez pracodawcę. Nie chcemy konfliktu, wnioskujemy o pokojowe rozwiązanie naszej umowy o pracę. Być może wyda się państwu to mało istotne, niemniej jednak, w niektórych sytuacjach, użycie takiego sformułowania, może okazać się kluczowe.

Mając na uwadze wszystkie powyżej opisane wskazówki, z całą pewnością uda nam się napisać wypowiedzenie z pracy bez najmniejszego problemu.

Podatek dochodowy to świadczenie pieniężne na rzecz państwa, które uzależnione jest od osiąganych dochodów i zastosowanych odliczeń. Obowiązek płacenia podatku dochodowego dotyczy każdego obywatela, zarówno osób fizycznych, jak i osób prawnych. W praktyce, procesem pobierana i kontroli prawidłowości rozliczanych podatków zajmują się właściwe miejscowo urzędy skarbowe.

Niestety, niejednej osobie taka biurokracja sprawia ogromny problem. Trudności napotykane są nawet przy samym zrozumieniu zasad obliczania podatku dochodowego. Nie wspominając już o prawidłowym ich rozliczeniu! Jednakże warto mieć chociażby podstawową wiedzę w tej kwestii aby nie paść ofiarą nieznajomości obowiązującego prawa.
W tym miejscu należy zacząć od krótkiego przybliżenia metod obliczania podatku. W zależności od tego, jakie są źródła uzyskania danego przychodu istnieją różne sposoby obliczania podatku.

Najpopularniejsza metoda to obliczania podatku to tzw. progi podatkowe. W tej metodzie wykorzystuje się dwa progi podatkowe.
Pierwszy z nich wynosi 18% i dotyczy on podatników, którzy w przeciągu roku zarobili 85528 zł. Natomiast w przypadku osiągnięcia dochodów powyżej tej kwoty, próg podatkowy wynosi aż 32%. Metodę tę stosuje się przede wszystkim dla osób, które uzyskują przychód w formie wynagrodzeń z różnych tytułów, np. umowy o pracę, umowy zlecenia, umowy o dzieło, emerytury, renty itp.

W podobny sposób mogą rozliczać się przedsiębiorcy, jednak w przypadku osiągania wysokich przychodów metoda ta staje się nieopłacalna. W związku z tym, przedsiębiorcy często korzystają z alternatywnej metody – tzw. podatku liniowego. W tym przypadku podatek wynosi zawsze 19%, niezależnie od osiąganych przychodów.
Istnieje również pojęcie zryczałtowanego podatku dochodowego w formie ryczałtu ewidencjonowanego lub karty podatkowej. Metody te adresowane są dla poszczególnych grup przedsiębiorców. Stawki są z góry określone przez ustawodawcę i przypisane do konkretnego rodzaju wykonywanej działalności.

Z uwagi na fakt, iż omawiany podatek dotyczy wszystkich obywateli należy się odpowiednio z niego rozliczyć. Dlatego istotna jest nie tylko stawka podatku oraz możliwe odliczenia, ale również odpowiednia i prawidłowa dokumentacja. Rozliczenie musi być złożone na odpowiednim druku. W Polsce obowiązują specjalne drugi tzw. PITy.
Formularze te są dostępne w każdym urzędzie skarbowym. Można również skorzystać z dostępnych na rynku programów komputerowych służących do interaktywnego wypełniania takich druków. Jeżeli ktoś nie czuje się pewnie w tej dziedzinie może skorzystać z usług doradcy podatkowego lub księgowego.

Warto zwrócić uwagę, że istnieją różne rodzaje formularzy PIT. Zeznanie PIT może być składane na formularzach: PIT-37, PIT-36, PIT-36L, PIT-38, PIT-39, PIT-28. W celu prawidłowego rozliczenia się z fiskusem należy najpierw upewnić się jaki formularz zastosować w konkretnym przypadku. Wypełnione oraz koniecznie podpisane zeznanie należy złożyć w odpowiednim miejscowo urzędzie skarbowym lub można zrobić to elektronicznie za pośrednictwem aplikacji e-deklaracje.

W ciągu roku należy opłacać miesięczne zaliczki na rzecz podatku dochodowego. Przedsiębiorcy robią to osobiście, natomiast obowiązek ten nie dotyczy osób, które osiągają przychód z innych źródeł, np. z tytułu umowy o pracę, umowy zlecenia, umowy o dzieło, emerytury, renty. W takich przypadkach, obowiązek opłacania zaliczek realizują w ich imieniu płatnicy – pracodawcy, zleceniodawcy, organy emerytalne lub rentowe.

W związku z tym każdy podatnik musi otrzymać od płatnika swoich składek informację PIT-11.
PIT-11 to informacja na temat osiąganego przychodu danego podatnika, którą jednocześnie otrzymuje sam podatnik oraz właściwy miejscowo urząd skarbowy. Bardzo często informacja ta nazywana jest PITem z zakładu pracy. Dane zawarte w zeznaniu PIT-11 muszą być zawarte na odpowiedniej deklaracji PIT.

Wiele osób zastanawia się do kiedy PIT z zakładu pracy powinni otrzymać?

W związku z tym, że nie jeden podatnik chciałby jak najszybciej rozliczyć się z urzędem skarbowym, a deklaracje PIT należy składać najpóźniej do 30 kwietnia danego roku, to obowiązują też terminy jakie musi przestrzegać płatnik składek. Mianowicie, pracodawca ma obowiązek złożyć PIT-11 do 31 stycznia 2018 roku do urzędu skarbowego w formie papierowej, natomiast w formie elektronicznej do 28 lutego 2018 roku. Każdy pracownik, zleceniobiorca, emeryt lub rencista powinien otrzymać PIT-11 maksymalnie do 28 lutego 2018 roku w formie papierowej lub elektronicznej – jeżeli wcześniej wyraził na to zgodę. Zatem, należy pamiętać nie tylko o prawidłowości wypełnionych deklaracji PIT, ale również o przestrzeganiu obowiązujących terminów. Znając podstawowe prawa i obowiązki każdy obywatel będzie w stanie uporać się z rocznym zeznaniem podatkowym.

Świadectwo pracy jest jednym z najważniejszych – obok umowy o pracę – dokumentów poświadczających zatrudnienie pracownika na podstawie stosunku pracy.

Świadectwo pracy służy uporządkowaniu okresów zatrudnienia do celów przyszłych umów o pracę, ale też udokumentowaniu historii zatrudnienia do celów emerytalnych. Na świadectwie pracy powinny się znaleźć najważniejsze informacje związane ze stosunkiem pracy, takie jak:
– okres trwania zatrudnienia,
– wymiar etatu,
– zajmowane stanowiska,
– wykorzystane urlopy wypoczynkowe, bezpłatne i udzielone w celu opieki nad zdrowym dzieckiem do lat 14-tu.

Osobną kategorią danych, które powinno zawierać świadectwo pracy są okresy nieskładkowe. Ich katalog zawiera art. 7 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 1270).
Nie wszystkie okresy składkowe, wymienione w powołanym wyżej artykule znajdą się na świadectwie pracy, ponieważ nie dotyczą one stosunku pracy u danego pracodawcy. Jest tak w przypadku okresów nieskładkowych obejmujących wypłaty z ZUS (np. pobieranie renty, świadczenia przedemerytalnego). Inne dotyczą np. okresów nauki na studiach wyższych przed podjęciem pracy lub wypłaty zasiłku dla bezrobotnych.

Okresy nieskładkowe, które wykazuje się na świadectwie pracy to:
– wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wypłacone na podstawie Kodeksu pracy,
– zasiłek chorobowy lub opiekuńczy,
– świadczenie rehabilitacyjne,
– zasiłki chorobowe, opiekuńcze i świadczenia rehabilitacyjne, pobierane po ustaniu ubezpieczenia;

Na wyjaśnienie zasługuje różnica pomiędzy wynagrodzeniem za czas choroby, a zasiłkiem chorobowym.
Wynagrodzenie za czas choroby, udokumentowanej zwolnieniem lekarskim, wypłacane jest ze środków pracodawcy. Zasiłek chorobowy zaś – ze środków ZUS.
Na przestrzeni lat wynagrodzenie za czas choroby obejmowało pierwsze 35 dni choroby w roku kalendarzowym. Następnie okres ten skrócono do 33 dni. Obecnie pracującym osobom po ukończeniu 50 lat życia skrócono ten okres do 14 dni. Pozostałych nadal obowiązuje 33-dniowy okres choroby w roku, za który wynagrodzenie jest płatne ze środków zakładu pracy. Obecny stan prawny wprowadziła ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2009 r. nr 6, poz. 33), która oprócz innych przepisów znowelizowała pod tym kątem ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r – Kodeks Pracy.

Wykazuje się wymienione wyżej okresy nieskładkowe w świadectwie pracy od kiedy weszły w życie przepisy ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1991 r. nr 104, poz. 450). W ustawie tej jest mowa o okresach przypadających przed wejściem w życie ustawy, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne w związku z pobieraniem w tym okresie wynagrodzenia lub zasiłków: chorobowego, macierzyńskiego albo opiekuńczego. Okresy pobierania tych zasiłków traktowano jak okresy składkowe. Dopiero po wejściu w życie ustawy, a dokładnie po 14 listopada 1991 r. zaczęto wykazywać zasiłki chorobowe i opiekuńcze jako nieskładkowe. Wtedy też powstał obowiązek umieszczania ich na świadectwie pracy. Co do zasiłku macierzyńskiego, to był on traktowany dalej, jako okres składkowy – również po 14 listopada 1991 r.

W związku z nowelizacją przepisów emerytalnych i ustaleniem okresów składkowych i nieskładkowych przy obliczaniu emerytur i rent, zasadne jest, aby wykazywać okresy nieskładkowe w świadectwie pracy od kiedy zaczęły one wpływać na wysokość emerytur i rent.

Okresy nieskładkowe powinny być tożsame na dokumentach kadrowych i płacowych, które trafiają do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, celem naliczenia wysokości emerytur i rent. Z jednej strony mamy dokument kadrowy – świadectwo pracy i wymienione na nim okresy nieskładkowe. Z drugiej dokument płacowy – zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu na druku Rp-7, gdzie również wymienia się okresy nieskładkowe. Przy ustalaniu wysokości świadczeń, ZUS porównuje obydwa dokumenty. Jeżeli występują w nich rozbieżności – ZUS wstrzymuje sprawę i kieruje dokumenty do płatnika składek celem wyjaśnienia nieprawidłowości.

Widzimy więc, że wykazywane okresy nieskładkowe w świadectwie pracy od kiedy należy je wypisać datami, w porządku chronologicznym to skomplikowany i żmudny proces. Każdy błąd może skutkować wstrzymaniem rozpatrywania sprawy o przyznanie świadczenia przyszłemu emerytowi lub renciście.